Veda

Vedalar zordur bazen, bazen de dünyanın en kolay olayıdır.

Veda etmek, birinden çekip giderken, diğerine kucak açmaktadır.

Arkanda kalan insanları düşünmektir veda etmek.

Aynı zamanda düşünülmektir beklendiğin kişi tarafından.

Veda etmek bazen hüzünlüdür, bazen de sevinçli.

İnsan annesini,babasını, tüm ailesini arkasında bırakır bazen

Bazense yokluğundan, kimsenin olmayışından kaçar.

Gideceği yer gittiği yerden çok daha güzeldir.

Orada umut vardır, aşk vardır,yaşamaya dair bir iz vardır.

Bırakır arkasında tüm geçmişini, onun için sadece boş bir kutuyu anımsatan bu şehri.

Huzura koşar, belki aile olmaya..

Koşar ama hep bi veda vardır o koşmalarda.

Vedalar iyidir aslında...

Ne güzel işte insan sevildiğini anlar, özlendiğini anlar, varlığının geride bıraktığı insanlardaki değerini anlar.

Onların kendini çok sevdiğini zanneder avutur kendini.

Vedalar koskocaman bir yalandır aslında.

Gelmeyeceğini, dönmeyeceğini bile bile gitmektir veda.

Arkana bakarsın, seni seven insanları görürsün...

Koskocaman gözlerle, alaycı bir gülüşle görüşmek üzere dersin ve çekip gidersin.

Vedalar gözlerine baka baka gitmektir aslında.

Bir daha asla geri dönmemek üzere gitmek.

Ölmek de bir vedadır, çekip başka bir şehre gitmekte.

Keşke tüm vedalar alıp eline valizi çekip gitmekle olsa.

Vedalar, vedalar ölümdür aslında...

Yazan: Durmuş ARSLAN

Fotoğraf: Sibel ÖZÇEP